ನಾವು ನಮ್ಮ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸುವ, ನಮ್ಮ ಕಾಲಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲುವ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ನೋಡುವ, ನಮ್ಮದನ್ನೇ ಅನುಭವಿಸುವ. ನನ್ನನ್ನು ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಕಾಡಿದ್ದಿದೆ, ನಾವು ನಾವಾಗಿ ಜೀವಿಸುವುದು ಯಾವಾಗ? ಭಾರತದಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು I was in England in 1968 ಹೀಗೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಮಾತು; ಅಂದರೆ ನಾನು ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು, ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲೋ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಲ್ಲೋ ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲೋ. ಯಾಕೆ ನಾವು ಭಾರತದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವ ಅರಿವಿಲ್ಲ!? ಉತ್ತಮಾಂಶಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ವಿದೇಶ, ಕೆಟ್ಟ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಸ್ವದೇಶ; ಆದರೆ ಈ ದೇಶದೊಂದಿಗಿನ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧ, ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಂತಹದ್ದು ಈ ಕುರಿತಾಗಿ ನಾವು ಯೋಚಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ವಿದೇಶದಿಂದ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಅಲ್ಲಿನ ಶುಚಿತ್ವ ನನ್ನನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕಾಡುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ನೈರ್ಮಲ್ಯಕ್ಕೆ ಯಾರು ಕಾರಣ?
ವಿದೇಶೀಯ ಯೂಸ್ ಅಂಡ್ ತ್ರೋ ಕಲ್ಚರಿಗೆ ದಾಸರಾಗುವಾಗ ನಮಗೆ ದುಃಖವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ದೇಶೀಯ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಅಂದಾಗ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮದೇ ಹಿತ್ತಲಿನ ಗಿಡ ಮದ್ದಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದುವೇ ವಸ್ತು ವಿದೇಶೀ ಮುದ್ರೆ ಒತ್ತಿ ಬಂದಾಗ ಶರಣಾಗುತ್ತೇವೆ.
ಆಶ್ಚರ್ಯ ನೋಡಿ, ನಮಗೆ ಕುಡಿತಕ್ಕೂ ವಿದೇಶಿ ದುಡಿತಕ್ಕೂ ವಿದೇಶಿ. ಇದು ಸ್ವಾರ್ಥವೋ ಪರಮಾರ್ಥವೋ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಮನೋಚಿಕಿತ್ಸೆ ಆಗಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಿನಂಶ ಲಕೋಟೆ ಹಾಲನ್ನೇ ಕುಡಿದು ಬದುಕುವ ಮಗುವಿಗೆ ಹಾಲು ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಅದು ಎಲ್ಲದರಿಂದಲೂ ವಂಚಿತ. ಅದು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಫ್ಯಾನಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಕುಡಿದದ್ದು ಬಾಟ್ಲಿ ಹಾಲು, ತಿಂದದ್ದು ಫೆರೆಕ್ಸ್, ಕೇಳಿದ್ದು ಹೆಲೋ. ‘ಪಡುವಲದ ಗಾಳಿ ಬೀಸಿದರೆ ಆಡುವುದು ಅಟ್ಟೆ’ ಅಡಿಗರ ಈ ಮಾತು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ. ಇಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಜ ವಸ್ತುಗಳರಿವಾದರೂ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಹೇಗೆ ಬರಬೇಕು?
ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ…..
✍️ ರಾಜಮಣಿ ರಾಮಕುಂಜ
